„Żyć raz jeszcze”
 
Chciałem,
pragnąłem,
lecz…
pnie tylko sterczą
zastygłe i głuche,
smoła z nich cieknie,
z wolna ogarnia już kadłub cały
i głowę.
Żyć raz jeszcze!- krzyknąłem,
Nic echo odpowie,
A czaszka zastygnie w negacji.
Nie pragnę - pragnąłem,
Nie chcę - a chciałem,
Nie żądam - żądałem,
Błagałem - nie błagam już…
Sam sobie winien?
                 Krzysztof Bielecki

Krzysztof Bielecki urodził się 6 marca 1945 roku w Częstochowie. Pochodził z arystokratycznej rodziny ormiańskiej Mogdesjanc i szlacheckiej -  Bieleckich herbu Janina. Matka Barbara Bielecka z domu Horbaczewska była tancerką i choreografem a ojciec - Wiktor Bielecki inżynierem, żołnierzem AK walczącym w Powstaniu Warszawskim. Brat Wiktora - Walerian - stworzył słynny samochód pancerny  Kubuś. Babcia Ormianka, Ewa Mogdesjanc, była wybitną śpiewaczką operową oraz pianistką, założycielką szkoły muzycznej w Sosnowcu.

Krzysztof przejął piękne tradycje, miłość do ojczyzny, historii i sztuki.

Od najmłodszych lat kochał fotografię. Dokumentował świat. Był -  jak wspomina rodzina -  wyjątkowym kronikarzem, a pierwszą kamerę 8 mm dostał w wieku 16 lat.

Ukończył Wydział Prawa. Po studiach pracował w wielu agencjach prasowych, między innymi w Polskiej Agencji Prasowej, a od roku 1977 w Oddziale Telewizji Polskiej we Wrocławiu. W stanie  wojennym zwolniony z zakazem wykonywania zawodu za działalność w NSZZ „Solidarność".

Od 1989 roku pracował w Telewizji Polskiej w Warszawie. Realizował program kulturalny „Pegaz”oraz „Klub Dobrej Książki”,  a także liczne programy, m. in. „Monodramy według Zoszczenki”-  „Bądź Człowiekiem Towarzyszu”, „Podaruj sobie odrobinę Marksizmu”, „Kpina na ustrój komunistyczny”, „Lenin na dobranoc” oraz „Bajki na dobranoc” prezentowane  przez Jana Kobuszewskiego i  Krzysztofa Kowalewskiego.
Stworzył cykl filmów dokumentalnych "Odwewnętrzne portrety mistrzów" o takich wybitnych postaciach jak Jan Kobuszewski, Krystyna Sienkiewicz czy Janusz Stanny. 
Był wieloletnim członkiem Związku Autorów i Kompozytorów Scenicznych „Zaiks”. Wydał między innymi tomik poezji zatytułowany "Niby życie” oraz był organizatorem licznych wieczorów autorskich.
Przygotowywał recenzje wystaw plastycznych oraz wydarzeń muzycznych. 
Uczestniczył w licznych spotkaniach kulturalnych, kochał teatr, kino i operę.

Mistrz riposty, orator, erudyta,  opowiadacz wyrafinowanych żartów. Miał bardzo duże poczucie humoru. Opanował sztukę przemowy do perfekcji.
 
Uwielbiał 20-lecie międzywojenne, piosenki starej Warszawy. Często słuchał i śpiewał utwory Hanki Ordonówny, Mieczysława Fogga, a także Krzysztofa Krawczyka.
 
Aktywnie uczestniczył w wydarzeniach społeczności polskich Ormian,  brał udział w mszach ormiańskich, kochał tradycyjny instrument Duduk i jego rzewne brzmienie.
 
Wiele lat przyjeżdżał razem z rodziną do Domów Pracy Twórczej Zaiksu: w Ustce, Sopocie czy Zakopanem.  Uwielbiał przebywać w artystycznej enklawie i snuć godzinami rozmowy o filmie czy muzyce.  Zawsze z kamerą dokumentował podróż.
 
Córce przekazał miłość do filmu i „mówienia obrazem”, poszła w jego ślady-  podkreśla, że jest wewnętrzną i artystyczną kontynuacją ojca. 

Utwór Krzysztofa Bieleckiego
„OGNIK”
 
Rok,
lata,
czas i ja-
mijają.
Idziemy w głąb czegoś,
Ciepłej, lepkiej czeluści.
Ciemność rozpostarła
swe duszności,
Ogniki gdzieś w oddali tańcują
Brniemy-
Lata i ja.
Czy chcę iść?
Tak, byle dalej.
Nie! Nie !
Za późno,
Muszę iść
I
Złapać znów ognik,
Lecz…
Żadnych wątpliwości,
Idę,
mój czas mija,
nie mogę już stanąć,
Może dosięgnie go,
rozedrę, wchłonę,
Będę smakował
Po kawałeczku
Tę moją prawdę
I …
Skonam
W jej blasku,
Ja
piechur ,
robak nędzny
migoczący światłem
Własnego,
maluczkiego
poznania.